Στον κύκλο αρχή και τέλος…

Στον κύκλο αρχή και τέλος είναι ίδια...

κάθε σημείο του κύκλου είναι αρχή και τέλος μαζί.

(Ηράκλειτος)

Δεν μπορούμε να επιλέξουμε αρχή σε έναν κύκλο, ούτε και τέλος, κάθε σημείο επάνω στον κύκλο είναι αρχή και τέλος αυτού, είναι δηλαδή μια γεωμετρική πλήρης αναπαράσταση της ενότητας της εκδήλωσης στο σύνολό της.

Με αφορμή την αλήθεια αυτή θα εξετάσουμε το αντίθετο της ενότητας, που είναι το "εγώ", βασικός εκπρόσωπος της χωριστικότητας.

Το εγώ εμφανίζεται μόνο όταν υπάρχει δυνατότητα επιλογής, αφού όταν δεν υπάρχει επιλογή μεταξύ δυο αντιθέτων, τότε δεν υπάρχει και το εγώ, τότε όλα είναι ΘΕΟΣ, το εγώ εξαφανίζεται, γιατί το «εγώ» υπάρχει μόνο όπου υπάρχει επιλογή.

Μαζί μ’ αυτόν που διαλέγει, μαζί με την επιλογή εξαφανίζεται και το εγώ.

Κι’ όταν εξαφανιστεί το εγώ, τότε αποδέχεσαι, τότε αποδέχεσαι-απλά σαν αντικειμενικός παρατηρητής, αποδέχεσαι-και την πείνα και τον χορτασμό. Και τα δυο είναι εξ ίσου αποδεκτά και τα δυο είναι όμορφα, υπάρχει ομορφιά μέσα στην απόσπαση, γιατί τότε και μόνο κατά την απόσπαση μπορείς να διακρίνεις την ενότητα του κόσμου.

Η εκπαίδευσή μας όμως είναι τέτοιας φύσης, που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε κάτι τέτοιο.

Νοιώθουμε αμηχανία, χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, δεν έχουμε στήριγμα, όπως έχουμε μάθει μέχρι τώρα, να πατάμε κάπου στέρεα, για να βαδίσουμε παρακάτω.

Θέλουμε μια ξεκάθαρη επιλογή, λειτουργούμε δυαδικά, είτε αυτό είτε το άλλο.

Ο Ηράκλειτος όμως λέει:

Ούτε αυτό, ούτε το άλλο, και τα δυο. Όλες οι θρησκείες στηρίζονται στην επιλογή:

Επιθυμία? Εγκαταλείψτε την επιθυμία, ζήστε χωρίς επιθυμία.

Ο βούδας το λέει καθαρά. «Επιθυμία? Εγκατάλειψε την επιθυμία! Γίνε χωρίς επιθυμίες!

Ο Ηράκλειτος πάει ακόμα βαθύτερα. Λέει:

Ποιος θα εγκαταλειφθεί? Ποιος θα εγκαταλείψει?

Αφού τα πάντα είναι ΕΝΑ.

Και τα δυο είναι Θεός.

Αν μπορείς να το νοιώσεις αυτό, ότι και τα δυο είναι Θεός, ή με άλλα λόγια Φύση, τότε όλα καθαγιάζονται, γίνονται ιερά.

Μέσα στην πείνα, υπάρχει και χορτασμός, μέσα στην επιθυμία, υπάρχει και η απουσία της μέσα στον θυμό, η συμπόνια και αν δεν έχεις καταλάβει ότι μέσα στον τον θυμό υπάρχει και η συμπόνια, τότε υπολείπεται να μάθεις ακόμα πολλά σ’ αυτή την ζωή.

Ο άνθρωπος δυσκολεύεται να χώνεψη αυτές τις αντίθετες έννοιες, γιατί πάντα επιλέγει.

Η κοινωνία είναι μονόπλευρη, όλες οι κοινωνίες στον πλανήτη είναι μονόπλευρες γιατί στηρίζονται στην επιλογή. Όπως λοιπόν κάθε σημείο ενός κύκλου είναι και αρχή και τέλος ταυτόχρονα, έτσι συνυπάρχουν και οι αντίθετες έννοιες και δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν ξεχωριστές οντότητες, η μια μάλιστα καταξιώνει την ύπαρξη της άλλης. Για παράδειγμα η ζωή και ο θάνατος* συνυπάρχουν, σε κάθε στιγμή του βίου μας και μάλιστα ο θάνατος επιβεβαιώνει την ύπαρξη της ζωής, αλλιώς πως θα ξέραμε ότι ζούμε.

Ένα άλλο παράδειγμα επιλογής είναι το ότι έχουμε ξεχωρίσει το αρσενικό από το θηλυκό και έχουμε δημιουργήσει κοινωνίες ανδροκρατούμενες, όπου η γυναίκα έχει αποκλειστεί, δεν αφήνεται να συμβάλλει.

Η γυναίκα εκπροσωπεί την ειρήνη την σιωπή, την παθητικότητα, την συμπόνια.

Ο άνδρας απ’ την άλλη πλευρά είναι επιθυμία, έξαψη, περιπέτεια, πόλεμος.

Ο άντρας είναι ο περιπλανώμενος, η γυναίκα είναι η εστία.

Όμως, όταν οι δυο τους συναντιόνται , όταν ο ταξιδευτής φτάνει στην εστία, εκεί όπου επιθυμία και χορτασμός δράση και παθητικότητα συναντιόνται, εκεί γεννιέται η τέλεια αρμονία, εκεί αναδεικνύεται:

η Κρυμμένη Αρμονία.΄

Μέχρι τότε επικρατεί η επιθυμία της επανένωσης, έτσι γεννιέται  νοσταλγία. 

Την ουσία  αυτής της βαθιά υπαρξιακής  ιδέας αποδίδει μελωδικά η Αρλέτα στο κομάτι που ακολουθεί. 

 

(*Υπάρχει κείμενο εμού του ιδίου με τίτλο: ΑΓΑΠΗ-ΘΑΝΑΤΟΣ-ΖΩΗ και σχέση μεταξύ των.)

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή απόσπασμα απ’ το βιβλίο Κρυμμένη Αρμονία, του Όσσο, Εκδόσεις Ρέμπελ )